مقالات همايش تمركز و عدم تمركز در فرآيند برنامه ريزي درسي

آموزش وپرورش همواره از اساسي ترين ابزارهاي انسان براي تحقق توانمنديها و كمال او بوده است. اما امروزه نظامهاي آموزشي براي پرورش انسان هاي خلاق و توانمند جهت تعامل مثبت و موثر با آينده،با يكي از مهمترين چالشهاي خود يعني جهاني شدن روبه رو هستند. واژه مناقشه بر انگيزي است كه حتي در تعريف خود طيف گسترده اي از آرا و «جهاني شدن» نظريات مثبت و منفي را به دنبال خود مي كشد. همانطور كه شولت (2000) اشاره دارد، از نظر بسياري از مردم واژه جهاني شدن ياد آور پيشرفت، عدالت و صلح است، در حاليكه برخي ديگر اين واژه را بيانگر تبعيض، مصيبت و بحران مي دانند. (1) بحث جهاني شدن طي دهه هاي گذشته، جاي خود را در تمام مباحث مربوط به حوزه هاي گوناگون دانش بشري خصوصا علوم انساني و اقتصاد باز كرده است. فاضل رويزي (2000) از دانشگاه ايلينويز معتقد است در دهه گذشته هيچ مفهوم اجتماعي، سياسي و نظريه آموزشي به گستردگي مفهوم جهاني شدن مورد توجه قرار نگرفته است. جهاني شدن تقريبا باهر تغيير اجتماعي در سال هاي اخير مربوط بوده است. جهاني شدن واژه كليدي در آموزش و پرورش بوده و دلالت هاي آن در حوزه سياست گذاري و تغييرات آموزشي مورد بحث قرار گرفته است. به عنوان مثال بابلز وتوريس (2000) از اين مفهوم براي بررسي جهت گيريهاي سياستهاي آموزشي، بال (98) براي مقايسه و تحليل سياست هاي آموزشي، استرو مكويست (2002) براي نشان دادن ارتباط بين مباحث قدرت تكنولوژي و دانش در دنياي جهاني شده، تيك لي (2001) براي توسعه چارچوب مفهومي و درك ارتباط جهاني شدن و سطح درآمد پايين و تاثير آن بر فرهنگ در جوامع پس از استعمار از مفهوم جهاني شدن استفاده كرده اند (2).
در ايران نيز تا كنون همايش هاي متعددي درباره تاثير جهاني شدن در حوزه فرهنگ به شكل عام و تعليم تربيت به شكل خاص برگزار شده است و صاحبنظران متعددي در رابطه با تاثيرات جهاني شدن كتاب و مقاله منتشر كرده اند.