مقالات همايش تمركز و عدم تمركز در فرآيند برنامه ريزي درسي

به نظر مي رسد كه تمركززدايي در آموزش و پرورش به طور اعم و برنامه ريزي درسي به طور اخص در دهه هاي گذشته يك روند جهاني باشد. بررسي ها نشان مي دهد كه طي چند دهه اخير در مباحث سياسي يك اشتغال ذهني نسبت به تمركززدايي آموزشي در ميان كشورهاي جهان و در ميان نهادهاي توسعه بين المللي وجود داشته است(Leung, 2004) .
اقدام تمركززدايي مشابه در كشورهاي مختلف، ممكن است به انگيزه هاي مختلفي صورت پذيرفته باشد.(Muta, 2000) به عنوان مثال، كشورهاي حوزه آمريكاي لاتين با تمركززدايي آموزشي روبه رو بودند و اين اقدامات (تمركززدايي) عمدتا از سوي بانك جهاني و موسسات با نفوذ بين المللي ترغيب و تشويق مي گرديد. از اين رو تمركز زدايي به عنوان يك اصل اساسي و لايتغير بازسازي بخش آموزش و پرورش اين كشورها مطرح گرديده (Kubal, 2003) و پس از آن، به ساير زير سيستم هاي آموزش و پرورش نظير برنامه درسي نيز تسري پيدا كرده است. اما پر واضح است كه انتخاب يا رد تمركززدايي نبايد صرفا متكي به توصيه هاي بين المللي و تبعيت و تقليد از روندهاي جهاني باشد. بنابراين، تعيين اينكه آيا تمركززدايي جنبه الزامي سيستم سازماندهي آموزش و پرورش و برنامه ريزي درسي است، يا محصول نهايي رشد و تكامل تدريجي و يا نتيجه تغيير و تصميم سياسي سيستم، داراي اهميت فراوان است. به عبارت روشن تر، تعيين مبادي فلسفي، سياسي، اقتصادي و فرهنگي تمركززدايي در نظام برنامه ريزي درسي از اهميت بسياري برخوردار است.