مقالات همايش تمركز و عدم تمركز در فرآيند برنامه ريزي درسي

آموزش هاي فني و حرفه اي به ويژه در دهه هاي اخير با تغييرات گوناگون رو به رو بوده اند. بخش اعظم اين تغييرات ريشه در دگرگوني هاي همه جانبه اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و علمي جوامع دارد. مقتضيات دنياي مدرن سبب شده است كه براي دستيابي به اشتغال حداكثري، خود اشتغالي و كارآفريني، مسووليت هاي جديدي بر دوش نظام هاي آموزشي فني و حرفه اي قرار گيرد.
پيش از آنكه به تمركز يا عدم تمركز برنامه ريزي درسي در حوزه آموزش هاي فني و حرفه اي پرداخته شود، بايد ويژگي هاي آن، از جمله اهداف، محتوا، و انتظاراتي كه جامعه از فارغ التحصيلان اين نظام ها دارد، مورد بررسي قرار گيرد. با دقت در اين ويژگي ها، ناكارآمدي برنامه ريزي درسي متمركز تا حدودي خودنمايي مي كند.
از ديگر دلايل منطقي براي تمركززدايي در برنامه ريزي درسي، عدم وجود تعامل لازم بين سه حوزه برنامه ريزي، پژوهش و اجرا است. اين امر باعث مي شود كه سياستگذاري هاي كلان، ضمانت اجرايي كمتري داشته و يا به نتايج ضعيفي منتهي شوند. برنامه ريزي غيرمتمركز در اين رابطه سبب مي شود كه تصميم گيري ها بر اساس مشكلات و مسايل دنياي واقعي تهيه و تدوين شوند.
از آن جاكه بخش قابل توجهي از موضوع كار و اشتغال به ويژگي هاي اقتصادي، اجتماعي، طبيعي، و فرهنگي مناطق مختلف باز مي گردد، منطقي به نظر مي رسد كه بخشي از برنامه ريزي درسي به كساني محول شود كه اين گونه مسايل را از فاصله كمتري مشاهده مي كنند.
در نهايت، در اين مقاله ضمن اشاره به تجربه موفق برخي كشورها در زمينه برنامه ريزي متمركز و غيرمتمركز در قالب يك مدل، يك رويكرد بينابين به برنامه ريزي درسي معرفي شده است كه در آن ضمن پيروي از يك چهارچوب كلي كه در سطح كشور تهيه شده است، به مدارس و مناطق مختلف آموزشي اجازه داده مي شود كه برنامه را به اقتضاي نيازهاي مدرسه و احتمالا جامعه محلي خود، شكل دهند.