پاسخ به:مقالات برنامه ريزي و مديريت شهري
دوشنبه 28 فروردین 1391 10:33 PM
 2: آمايش فرهنگي و عدالت شهري در مناطق دوازده گانه شهرداري مشهد  |
| بهروان حسين |
| كنفرانس برنامه ريزي و مديريت شهري 1385;اسفند 1385(1) |
| کلید واژه: |
|
خلاصه:
افزايش جمعيت در شهرهاي بزرگ از يك طرف و نارسايي مديريت شهري در پاسخگويي به نياز شهروندان از سوي ديگر، كاهش عدالت شهري را در پي دارد. جامعه شناسان شهر را تركيبي از فضا و روابط سيستمي مي دانند كه مي تواند نيازهاي مردم را از لحاظ خدمات، منابع، توليدات، جاذبه ها و غيره تامين نمايد و اين تركيب با توجه به محدوديتهاي فضايي و خدماتي مي تواند زمينه ساز روابط اجتماعي و تعاملات مثبت يا منفي مردم با مديريت شهري گردد (رباني5:1381). از اين رو معمولا، مديريت كلان و كشوري با برنامه ريزيهاي منطقه اي و فضايي يا به عبارت ديگر، آمايش سرزمين، سعي دارد در جهت سياست گسترش عدالت اجتماعي و كاهش نابرابري و محروميت، دسترسي هموطنان در نقاط مختلف كشور به خدمات و امكانات گوناگون زندگي را فراهم سازد. زيرا چنين سياستي از بروز نارضايتي عمومي و تعارضهاي منطقه اي جلوگيري خواهد كرد. در بحث مديريت شهري نيز مي توان گفت برنامه ريزي فضايي و منطقه اي امكانات و خدمات فرهنگي بر عدالت اجتماعي و سطح رضايت عمومي و نيز بر ارتقاي فرهنگ شهروندي تاثير دارد. |
