مقالات هجوم خاموش

مقوله مهاجران در کلان شهرها، به يکي از بحران هاي موجود و تاثير گذار در امنيت اجتماعي و اقتصادي کشورها مبدل شده است. هر ساله ميزان جمعيت و سهم آنان در بروز ناامني ها که بر گرفته از فاصله نامتناسب و ناهمگون توسعه اقتصادي، فرهنگي، علمي، آموزشي، رفاهي و ... ميان شهرهاي بزرگ با شهرهاي کوچک و به دور از مراکز قدرت و ثروت مي باشد، رو به فزوني است. اين جمعيت عمدتا که به جهت ناچاري و انواع محروميتها به سمت شهرهاي بزرگ مهاجرت مي نمايند، به زندگي در حاشيه و اکناف شهرهايي همچون تهران بزرگ و مشهد روي مي آورند و در اين رهگذر با آثار مفرط خستگي ناشي از دوري زادگاه، قوم و خويش، محروميت هاي سنگين، نظاره گر وضعيت هاي سطوح زندگي با شهرنشينان شده و سهم خود را در تحقق انتظارات، ناچيز و آمال شان را عقيم و دست نيافتني مي بينند و اين سبب مي شود تا مکانسيم فکرشان مختلف و روانشان ناآرام و مستعد ورود و گرايش به بزه و بزه کاري گردد.
اين مقاله بر آنست تا با تبيين علمي رابطه مهاجرين و سرقت هاي مسلحانه بعنوان يک جرم خشن در کلان شهرهاي، به اين سوال پاسخ دهد که آيا مهاجرين در سرقت هاي کلان شهرها نقش موثري دارند يا خير؟ و يا چرا و در چگونه بافت قومي و فرهنگي و محيط جغرافيايي و اقليمي، در روحيه پرخاشگيري مهاجران در ارتکاب سرقت هاي مسلحانه تاثير گذار است؟ پس از تبيين اين مهم، به چگونگي روابط پنهان بهره هوشي و امکان دسترسي به سلاح در گرايش آنان به سرقت هاي مسلحانه و بروز جنبه هاي منفي مهاجرت و آثار مخرب آن در امنيت اجتماعي و اقتصادي اشاره مي شود.