مقالات صنايع دريايي

اجراي طرح ارتقا سطح ايمني شناورهاي سنتي در ايران توسط سازمان بنادر و كشتيراني درنهايت به جايگزيني لنجهاي فرسوده با شناورهاي بهينه منجر شد. از آنجايي كه لنجهاي چوبي عمدتا به بنادر فرعي تردد مي نمايند و اين بنادر و ساير محل هايي كه اين لنجها در آن مكانها لحام مي شوند، معيارهاي مورد نياز اسكله هاي استاندارد را ندارند لذا شناور بهينه جايگزين مي بايست توانايي تردد و لحام شدن به اين بنادر را مي داشت. از طرفي با توجه به سطح تكنولوژي ساخت شناورسازي هاي داخلي اين شناور بهينه جايگزين، بايستي از قابليت هاي ساخت آساني نيز برخوردار مي بود. بر همين اساس و همچنين به دليل نياز به برخورداري شناور جايگزين از قابليت حمل بارهاي مختلف (ماشين،فله، مايعات و ...)، شناور تيپ لندينگ كرافت كه يكي از انواع مختلف شناورهاي نظامي است و قابليتهاي فوق الذكر را دارد، به عنوان شناور جايگزين انتخاب و شروع به ساخت شد. در اين رهگذر تا كنون در خصوص مسايل طراحي، فني و ساخت اينگونه شناورها مباحث مختلفي به بحث گذاشته شده است.
اخيرا محاسبه ظرفيت ناخالص اين لندينگ كرافتها بدليل مشخصات جانمايي خاص (وجود فضاي خالي بين دو عرشه اصلي و عرشه اسكان خدمه) و همچنين عدم دسترسي از درون فضاي اسكان خدمه و پل فرماندهي به زير عرشه اصلي و موتورخانه با توجه به مفاد و اصول منظور نمودن فضاهاي مشمول در محاسبات تناژ بر اساس كنوانسيون مربوطه، چالش كارشناسي را في ما بين كارشناسان و مراجع مختلف ايجاد نموده است. در اين مقاله به تبيين نحوه محاسبه ظرفيت ناخالص و خالص اين شناورها بر اساس كن وانسيون بين المللي محاسبه ظرفيت، International Convention on Tonnage Measurement of Ships (ITC69) مي پردازيم.