مقالات همايش ملي انسان، محيط زيست و توسعه پايدار

توسعه پايدار توسعه اي است كه نيازهاي نسل فعلي و حاضر را برطرف كند بدون انكه توانايي نسل آينده را براي براورده كردن نيازهاي خودشان به مخاطره بيندازد و لذا گردشگري به عنوان گزينه اي مناسب در راستاي نيل به توسعه پايدار مطرح مي باشد گردشگري از جمله فعاليتهايي است كه برخي اوقات به دليل بهره گيري متراكم از طبيعت، تنزل كيفي و حتي نابودي آن را فراهم كرده است و براين اساس ضروري است تا مطالعات فراواني در راستاي دستيابي به گردشگري پايدار صورت گيرد با توجه به نقش توسعه پايدار روستايي در توسعه ملي و اهميت گردشگري روستايي هدف مقاله حاضر بررسي توسعه گردشگري پايدار روستايي در راستاي نيل به توسعه پايدار روستايي مي باشد اين مقاله به صورت مروري تحليل به رشته تحرير درآمده است نتايج تحقيق حاكي از آن است كه در فضاي زيستي روستا گردشگري مطلوب ان است كه پيامد منفي آن به حداقل و پيامدهاي مثبت آن به حداكثر ممكن برسد. فرآيند برنامه ريزي مي تواند به منظور توسعه گردشگري پايدار روستايي در ابعاد اقتصادي (همسو کردن توسعه گردشگري با ساير بخش هاي اقتصادي)، اجتماعي (مشارکت در برنامه ريزي، آموزش و اشتغال) و زيست محيطي (حفاظت از منابع مهم و کمياب طبيعي) موثر واقع شود. در نتيجه، چنانچه گردشگري روستايي بخواهد به پايداري برسد نيازمند بکارگيري راهکارها و اصول مشخصي همچون فرهنگ سازي و آموزش، ظرفيت پذيرش، احراز مديريت مشارکتي، توجه بنيادي به حفظ محيط زيست و بهره گيري از دانش بومي مي باشد.