مقالات همايش سراسري كله باد

يکي از بزرگترين آسيب هايي که گويش شناسي ايراني از آن رنج مي برد، کمبود منابعي است که بتوانند اطلاعات کافي در مورد پيشينه اين گويش ها در اختيار گذارند. عدم وجود نظام نوشتاري براي اکثر زبان ها و لهجه هاي ايراني، در کنار سنت رايج انتقال «شفاهي» آداب و سنن محلي در طول تاريخ، باعث شده است که برخي از کهن ترين اقوام ايراني (مانند قوم لر) عليرغم حضور ديرپاي خود در پهنه ايران، فاقد تاريخ مدون و منظمي از سير تکوين و تحول زبان هاي خود باشند. اين مقاله که بخشي از طرح بزرگ تري به نام «پيشينه گويش هاي ايراني در متون فارسي» است، به بازمانده هاي کهن لري در متون فارسي مي پردازد، و تلاش دارد تا نشان دهد که چه مفردات و جملاتي را از لري کهن مي توان در لابلاي متون زبان فارسي يافت. فهلويات، واژه نامه ها، ترانه ها، سنگ نوشته ها و مفردات پزشکي، داده هايي هستند که مي توانند از لابلاي متون خودنمايي کنند و ديد ما را نسبت به تاريخچه زبان لري دچار اصلاح يا گسترش کنند.