مقالات همايش سراسري كله باد

يکي از ويژگيهاي رايج در اشعار بومي نواحي زاگرس نشين، گنجاندن اسامي عام و خاص در بين ابيات است. اين اسامي عمدتا مشتمل بر نام پهلوانان، مناطق، کوهها، گلها، درختان، پرندگان، زنان و دختران ناشناس و حتي مشاغل است. شايد شاعر به نحوي در صدد ابراز توانايي خود در شناخت طبايع و اسامي برآمده است و شايد در اين سياق، جذابيتي نهفته است که اغلب شاعران بومي را بر آن داشته است تا گريزي به اين شيوه شاعري زده باشند. ملا حقعلي سياهپوش در شعر بهاريه حدود 50 درخت، 16 گل، 30 پرنده را نام برده است. ملا منوچهر کوليوند در شعر دنيه بي حاصل نام 34 شغل مختلف و در شعر شمس زرين نام 25 گل را ذکر کرده است. ترک امير نام بالغ بر 20 شخصيت از شاهنامه، قريب به 40 مورد نام قله ها يا کوه ها در اقصي نقاط جهان را در شعر بناي کهن و نام 40 نوع گل و گياه را در شعر کله باد به بند مي کشد. در شعر بهاريه سيد يعقوب ماهيدشتي ذکر نام حدود 17 مورد پرنده، 20 مورد گل و در شعر نيش مژه خاصان ذکر 13 اسم خاص را شاهد هستيم. در اين مقاله با بررسي اشعاري از شاعران فوق الذکر به تحليل بيشتر اين موضوع پرداخته شده است.