مقالات همايش سراسري كله باد

ادبيات مكتوب ايراني كه از زبان فارسي دري يا زبان كلاسيك ايراني بهره مي گيرد، سه دوره مهم زبان شناسانه فارسي كهن، فارسي ميانه و فارسي نوين را پشت سر نهاده است. در كنار گسترش و همه گيري زبان فارسي به مثابه نماد برجسته زبان شناسانه و هويت بنيادي ايرانيان، گويش هاي اقوام ايراني هركدام در قلمرو فرهنگي خود و تحت شرايط معيني مسير گويشي خود را طي نموده اند. گويش هاي گوناگوني مانند لري، تاتي، بختياري، شهميرزادي، بيرجندي، بلوچي، اصطهباناتي، گيلكي، بوشهري و چندين گويش ديگر همه حكايت از پراكندگي و استقلال هويت فرهنگي و سخنوري خود را دارند كه به راه هاي متفاوت با زبان فارسي ارتباط دروني خود را نگاه داشته اند. با اين كه گستره زبان فارسي از غرب چين در فلات پامير تا افغانستان و تاجيكستان و ايالات غرب ايران پراكنده شده، اما تا كنون بر رده بندي گويش هاي زبان فارسي پژوهش هاي سازمان يافته اي صورت نگرفته و به دقت از تعداد و ارتباط زبان شناسانه آنان آگاهي چنداني در دست نيست. بسياري از آنان به مرور زمان به زبان هاي مرده (proto languages) مبدل شده اند.