مقالات زمين شناسي كاربردي و محيط زيست

زمين، منبعي سرشار از انرژي حرارتي پاك و سازگار با محيط زيستاست كه تحت عنوان انرژي زمين گرمايي، مورد بهره وري و بهره داري قرار مي گيرد. استفاده از انرژي زمين گرمايي، به دو بخش عمده توليد برق و استفاده مستقيم از انرژي حرارتي طبقه بندي مي گردد. در نيروگاههاي زمين گرمايي، از انرژي سيال خروجي از چاههاي حفر شده، جهت به چرخش درآوردن توربوژنراتورها و در نتيجه توليد برق استفاده مي شود. در كنار مباحث توجيه پذيري فني و اقتصادي اين نيروگاهها، يكي از مسايل بسيار حايز اهميت و حياتي خصوصا طي يكي دو دهه اخير، مسايل توجيه پذيري زيست محيطي آنهاست كه هرگونه طرح ريزيهاي مربوطه را تحت الشعاع قرارمي دهد. در همين راستا، جهت بسترسازي شايسته بمنظور عينيت بخشي هرچه بيشتر ملاحظات زيست محيطي در پايدارسازي هرچه بيشتر اين منابع طبيعي، طرح احداث نيروگاه زمين گرمايي مشكين شهر در منطقه سبلان ايران، بعنوان مطالعه موردي تحقيق، انتخاب گرديده است. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعيين اصول روش شناختي براي بررسيهاي توجيه پذيري زيست محيطي نيروگاههاي زمين گرمايي كشور مي باشد و در راستاي دستيابي به هدف مزبور، طي فرآيند متدولوژيك و الگوريتم تحقيق، اهم فاكتورهاي كليدي موثر در تعيين محدوده هاي قابل توسعه و غيرقابل توسعه به لحاظ استقرار نيروگاههاي ژئوترمال از ديدگاه زيست محيطي، معرفي گرديده و شاخص هاي موثر در ارزشيابي اصولي زيست محيطي سايتهاي نيروگاهي زمين گرمايي تبيين شده است. نتيجه پژوهشهاي بعمل آمده، دستيابي به رهيافتي اثربخش و كارآمد بعنوان يك فرآيند متدولوژيك بومي براي امكان سنجي زيست محيطي اين نيروگاههاي زمين ساخت و طبيعي، متناسب با شرايط زيست محيطي ايران و نيازهاي مهندسين مشاور دست اندركار اين مطالعات و همچنين جامعه دانشگاهي ذيربط جهت كاربست عملي آن در گستره ملي بوده است.