مقالات زمين شناسي كاربردي و محيط زيست

فرسايش فرايندي است كه طي آن ذرات خاك از بستر خود جدا شده و به كمك يك عامل انتفال دهنده به مكان ديگر حمل گرديده و رسوب مي نمايند. فرسايش و رسوب اكنون از معضلات عمده در حوزه هاي مختلف ايران مي باشند و تعيين ميزان فرسايش و رسوب بسيار با اهميت است.
مشخص نمودن ميزان فرسايش در حوزه هاي آبخيز به طرق مختلفي انجام مي پذيرد كه مي توان به مطالعات رسوب شناسي، روش PSIAC، روش EPM، روش GIS و ... اشاره نمود. در اين تحقيق براي تعيين حساسيت سازندهاي حوزه آبخيز دماوند از روش رسوب شناسي و تعيين انديس فرسايش سازندها استفاده گرديده است. بدين منظور نمونه هايي از مسير رودخانه هاي دماوند و سياهرود برداشت گرديد و با مطالعات دقيق كاني شناسي و دانه بندي ذرات نمونه ها درصد اشتراك سازندها در ارايه رسوب تعيين شد و درصد اشتراك سازندها به انديس فرسايش آنها تبديل گرديد و با استفاده از اين انديس نقشه حساسيت به فرسايش سازندهاي حوزه آبخيز دماوند تهيه شد. نتايج نشان دادند كه حساس ترين سازندهاي زمين شناسي حوزه آبخيز سازندهاي قرمز بالايي، قرمز پاييني، واحدهاي سنگي كرتاسه، فجن، زيارت و تيزكوه مي باشند. از بين اين سازندها، سازندهاي قرمز بالايي، قرمز پاييني، واحدهاي سنگي كرتاسه و سازند لار در نزديكي سد در حال احداث ماملو در منطقه مي باشند. گسترده ترين سازند حوزه، سازند كرج مي باشد كه حساسيت فرسايش آن ضعيف بوده و در بخشهاي متعددي از حوزه رخنمون دارد.