مقالات همايش بين المللي انديشه هاي جهاني مولانا جلال الدين محمد بلخي

«از بخت شكر دارم و از روزگار هم». خداوند را سپاس گزارم كه بار ديگر توفيق هم نشيني با ملك الخلاق گلستان مثنوي را نصيبم كرد و جام كوچك وجودم را از آن رحيق سرخوشان مشحون ساخت.
هدف اين مقاله، يافتن اين پرسش مهم است كه لب لباب مثنوي شريف مولانا چيست و به بياني ديگر، آن «نفيري» كه وي در اين عالم سرداد و همه سينه هاي شرحه شرحه از فراق را به سوي خويش فراخواند، كدام است؟ در اين نوشته سعي خواهيم كرد تا با ياري جستن از سه مقدمه فلسفي در حكمت متعاليه (تئوري حركت جوهري، مساله نفي و اتحاد عاقل و معقول)، به يافتن پاسخ پرسش مهم مذكور از ديدگاه جلال الدين نايل آييم. اميد است كه ببار آيد و كام همه عاشقان را شكرين سازد:
و هذا دعاءٌ لا يرد فأنه                                دعاءٌ لاصنافِ البريه شامل