مقالات همايش بين المللي انديشه هاي جهاني مولانا جلال الدين محمد بلخي

آدمي وارث علوم و معارف نياكان خويش است، اما كم يافت مي شود كسي كه دانش مضبوط در ضمير خودآگاه فردي و جمعي را در قالب چند ده هزار بيت سطر آشكار كند و قرن ها، عام و خاص را ميهمان و مجذوب انديشه هاي الاهي نمايد و سروده هاي معنوي خود را صيقل ارواح بخواند. دريافت خاست گاه فكري مولانا به همان اندازه دشوار است كه بخواهيم سرچشمه رودي را در اعماق جنگلي انبوه جست و جو كنيم، اما آن چه از ظاهر مثنوي و وراي صورت آن برمي آيد مهم ترين منبع تغذيه روحاني سراينده آن، قرآن و معارف اسلامي است. برخورداري مولانا از اقبال تلمذ در محضر استاداني چون پدرش، برهان الدين محقق ترمذي، شمس تبريزي و افراد نام دار و بي نام عصر خود و بهره مندي از علوم منقول و مكتوب اعصار گذشته، مثنوي را به منشوري كثير الوجوه مانند مي كند تا باز تاباننده انديشه هاي اسلامي، ايراني، يوناني، هندي و سامي باشد. مقصود اين مقاله يادآوري برخي پيوندهاي فكري مولانا با بهاء ولد و افلاطون و فلوطين است كه به اجمال با ذكر برخي شباهت ها در موضوعات مربوط به خدا ره روي، سنخيت، عشق و موطن اوليه بيان شده است.