مقالات همايش بين المللي انديشه هاي جهاني مولانا جلال الدين محمد بلخي

غزل مولانا در بلندايي است كه نقل و نه بعد از آن، نظيري برايش يافت نمي شود. شعري ساخت مندكه بر محور عمودي زبان قوام يافته و از طريق روايت گري و تمثيل گويي و پرورش استعاره به وحدت و انسجام رسيده است، اما استحكام غزل مولانا بر موسيقي استوار است، و اگرچه وحدت معنايي و موسيقايي دارد و مضمون هاي تخيلي و رنگارنگ، ولي نوعي گسست در تار و پود زيرينش ديده مي شود. مقاله مي كوشد نشانه هايي از پيوست ها و گسست هاي ساختاري در غزل هاي او را بيابد.