مقالات همايش بين المللي انديشه هاي جهاني مولانا جلال الدين محمد بلخي

سنت عرفاني اسلام كه مباني و آموزه هاي آن بخوبي در آثار عارفان مسلمان ترسيم و تبيين شده است، يكي از عناصر ارزش مند فرهنگ و هويت ديني ما به شمار مي آيد و بازخواني آن براي كشف قابليت ها و ظرفيت هايش در عرصه جهاني شدن و تبادل افكار و انديشه ها، وظيفه و رسالتي است كه بيش از همه بر دوش انديش مندان فكور و آگاه نهاده شده است. در اين نوشتار انديشه هاي مولانا را بازبيني و بازخواني كرده و كوشيده ايم تا رد پاي يكي از نظريات جديد در عرصه دين پژوهي تطبيقي را در آن نشان دهيم. نظريه «وحدت متعالي اديان» يا «وحدت دروني اديان» كه اساس آن بر پايه تفكيك شريعت و طريقت نهاده شده است، كم يا بيش در انديشه هاي مولانا جلال الدين محمد بلخي ديده مي شود. مولانا در آثار خود، با تكيه بر اصل محوري «وحدت وجود»، به يگانگي اديان اشاره كرده و محتواي دروني اديان را برتر از صورت ظاهري آن ها دانسته است. انديشه وحدت گرايانه مولانا در باب اديان، گاهي بر پايه كثرت ظاهر و وحدت باطن، بنا شده و گاهي بر مبناي وحدت حقيقت و اختلاف منظر تبيين گرديده است.