مقالات همايش بين المللي انديشه هاي جهاني مولانا جلال الدين محمد بلخي

«عمل»، در كنار اعتقاد قلبي و اقرار زباني، يكي از سه پايه دين ورزي را تشكيل مي دهد و در واقع بدون آن همه سلوك ديني و معنوي انسان مختل مي شود. مولانا ازجمله عارفاني انديش مند است كه در سرتاسر كتاب ارج مند خود، مثنوي معنوي، توجهي فراوان به مساله «عمل» كرده است. سخنان او در اين باره آن قدر گسترده و ژرف است كه طرح همه آن ها در حوصله يك مقاله مختصر نمي گنجد و از آن جا كه بخشي عظيم از سخنان مولانا در اين مورد، به پاداش عمل اختصاص دارد و او از زواياي مختلف اين مساله را بررسي كرده است، در مقاله حاضر مساله «رابطه عمل و پاداش آن» را در مركز توجه خود قرار داده و كوشيده ايم سخنان او در اين زمينه را گردآوري، دسته بندي و تحليل كنيم. بطور كلي مي توان گفت كه مولانا در مورد رابطه عمل و پاداش آن، مسايل زير را مطرح كرده است: فناناپذيري اعمال، بي پاسخ نماندن اعمال، يگانگي پاداش و عمل، پيوند رنج ها و قبض هاي روحي با كارهاي ناپسند، تجسم اعمال، حبط اعمال، كافي نبودن عمل براي دستيابي به حقيقت (ترك عمل)، گسترش مهارناپذير آثار عمل و بالاخره عمل بلاعوض. پيش گفتار مقاله هم به بحثي آسيب شناسنانه در مورد نگاه جامعه ايراني به مساله عمل و پاداش اختصاص يافته و سه آسيب اساسي در اين زمينه را معرفي كرده است: جداسازي عمل از پاداش آن، اعتقاد به ملازمت ايمان و بدبختي در دنيا و بالاخره بي توجهي به فرهنگ كسب و كار.