مقالات همايش بين المللي انديشه هاي جهاني مولانا جلال الدين محمد بلخي

هدف غايي عارف از تحمل رياضت ها و طي سلوک، رسيدن به يقين است که آن را به نام ها و عنوان هاي ديگر نيز خوانده اند اما يقين را نه با نام کار است و نه با عنوان؛ بايد دريافت و چشيد و فهميد.
يقين؛ به قلب اطمينان، به دل آرامش، به جان قرار و به زندگي، اميد مي بخشد و مرگ را دروازه اي به سوي آرزوها مي سازد. جهان آخرت را نزديک و حب نفس را از ساحت انساني به دور مي دارد. نقطه مقابل آن وسوسه و ترديد است و سير آن برخلاف يقين.
مولانا، دست يابي به يقين و رهايي از ترديد را موکول به هدايت خداوند و خواست واقعي سالک مي داند و غرض از سرودن و ارايه مثنوي معنوي را وصول بدان سرمنزل مي انگارد. نگاهي به تلاش هاي مولانا در اين جهت، سرلوحه کار اين مقاله است که به جاي پرداختن به تعاريف و نظرات گوناگون و اغلب تکراري، مي کوشد که از بيان شيوا و عاشقانه پير بلخ ياري جويد. تا چه قبول افتد.