مقالات همايش بين المللي انديشه هاي جهاني مولانا جلال الدين محمد بلخي

انسان ها در هر كجاي جهان و در هر دوره و فرهنگي استعدادها و ظرفيت هايي مشترك دارند كه از ماهيت وجودي و حتي شناخت آنان ناشي مي شود.
بخشي عظيم از شناخت ها و تجربه هاي انسان ها عمومي و مشترك است، هر چند اختلاف هاي فرهنگي و زماني و مكاني و تجربه هاي شخصي تفاوت داشته باشد.
نكته مهم اين جاست كه اين اختلاف و تفاوت در رو ساخت اين فرآورده هاست و ژرف ساخت آن ها تقريبا يك سان و شبيه يك ديگر است، زيرا ماهيت ظرفيت ها و استعدادهاي آدمي به سبب تاثير كم تر اختلاف تمدن و فرهنگ بيش تر شبيه يك ديگر مي بينيم، چنان كه ميان افلاطون، سهروردي، مولوي و يونگ درباره ساختار جهان و روان آدمي در ژرف ساخت شباهت هايي هست. اين شباهت ها ناشي از اشتراك استعدادهاي انساني است و در روي ساخت اگر اختلافي هست، ناشي از اختلاف فرهنگي و زماني و مكاني است.
با طرح مثل افلاطون و صورت مثالي سهروردي و صور معنوي و روحاني زرتشت (فروهرها) و ضمير ناخودآگاه جمعي يونگ (آركئوتايپ) و آن چه عطار و مولانا درباره «تو» گسترده پنهان يا «من» ملكوتي بي نهايت مطرح كرده اند، مي توان بروشني شباهت اين انديشه ها را در ژرف ساخت ملاحظه كرد.