مقالات همايش بين المللي انديشه هاي جهاني مولانا جلال الدين محمد بلخي

از ميان نقش ها و آثار مينياتوري كه در جاي جاي مكان هاي تاريخي نقش بسته مي توان تا حدي با فرهنگ كهن و آداب و رسوم باستان ايران آشنا شد. در ميان اين نقش ها مجلس هاي بزم نيز جلوه نمايي مي كند، مجالسي كه در آن شاهد رقص هايي نيز هستيم.
اين مقاله برآن است تا جنبه هاي گوناگون اين رقص ها بررسي شود و در ادامه به سماع كه رقص صوفيان بحساب مي رود، پرداخته مي شود. اين دو گونه رقص در طول تاريخ مفاهيمي داشته است كه با سير و تامل در بزم هايي چون بزم هاي پادشاهان و صوفيان مي توان از ميان آن ها نكاتي را دريافت؛ اما مثنوي معنوي نيز اشاره هايي بدين موضوع داشته و مولانا نيز سماع را در مجالس عارفانه از نظر دور نمي داشت.