مقالات ديرينه شناسي ايران

به منظور مطالعات سنگ چينه اي، زيست چينه اي و محيط رسوبي نهشته هاي كرتاسه زيرين در جنوب باختر راوه دليجان دو برش زمين شناسي مناسب يكي در كوه فراق و ديگري در كوه غار انتخاب و مورد نمونه برداري قرار گرفت. مجموع ضخامت رسوبات اين برشها 466.38 متر بوده و بخش عمده نهشته هاي كرتاسه را در اين برشها سنگ آهكهاي اوربيتولين دار نازك لايه تا توده اي خاكستري متمايل به آبي به سن آلبين - بارمين مي سازد كه براي اولين بار توسط نگارنده تحت عنوان سازند غير رسمي دليجا پيشنهاد مي گردد. اين مجموعه با واسطه چندين متر كنگلومرا و ماسه سنگ قرمز تيره تا قهوه اي رنگ (معادل با سازند سنگستان) با دگرشيبي زاويه دار بر روي شيل و ماسه سنگهاي تيره رنگ گروه شمشك و به طور هم شيب زير سنگ آهكهاي ستبر لايه تا توده اي در برگيرنده ,Pseudonummoloculina sp., Chrysalidina sp. و Nezzazatinella picaridi  مربوط به سنومانين قرار دارد. اين مجموعه بر اساس مجموعه ميكروفوناي مطالعه شده به سه واحد زيست چينه اي مجزا قابل تفكيك مي باشد و مي توان آن را هم ارز با سازندهاي تفت و شاه كوه يزد در نظر گرفت. آثار رويداد زمين ساختي سيمرين مياني (آقانباتي، 1354) در اين محدوده به خوبي نمايان است كه از جمله شواهد آن مي توان به نبودهاي محلي نهشته هاي دريايي ژوراسيک پسين و دگرشيبي زاويه دار در بخش قاعده اي نهشته هاي کرتاسه پيشين اشاره نمود. آغاز پيشروي درياي کرتاسه نيز در ناحيه مورد مطالعه بارمين در نظر گرفته مي شود. مطالعه رخساره هاي ميکروسکوپي نيز نشان داد که بخش کربناتي نهشته هاي کرتاسه از رخساره هاي ميکروسکوپي بيواسپارايت، بيواُاُاسپارايت، بيواُاُاينترااسپارايت، بيواينترااسپارايت، بيوپل اينتراميكرايت، بيوپلميكرايت و بيوميكرايت تشکيل شده است که از لحاظ محيط رسوبي مربوط به محيطهاي حاشيه حوضه، برجستگي پشت ريف، دامنه شيب، پلاتفرم، لاگون و منطقه كم عمق مي باشد.