مقالات برنامه ريزي و مديريت شهري

حكومت شهري (Urban Government) و حكمروايي شهري (Urban Governance) به عنوان دو نمونه مثالي و دو رويكرد مقابل هم از نظام تصميم گيري و اداره امور شهري تلقي مي شوند. حكومت شهري، مجموعه سازمانهاي مسوول اداره شهر را در بر مي گيرد و متكي بر نهادهاي رسمي است. اما حكمروايي شهري، فرآيندي است كه بر اساس كنش متقابل ميان سازمانها و نهادهاي رسمي اداره شهراز يك طرف، و سازمانهاي غير دولتي و تشكلهاي جامعه مدني از طرف ديگر شكل مي گيرد. در تحقيق حاضر، براي سنجش ميزان تحقق حكمروايي در شهرهاي ايران، همدان و اسلام شهر به عنوان دو نمونه از شهرهاي مياني كشور انتخاب شده اند. نتايج حاصل از مشاهدات ميداني و سنجش شاخصهاي متعدد، حاكي از پايين بودن ميزان حكمروايي شهري در شهرهاي نمونه است. در اين تحقيق كه در چارچوب روش تحقيق سياستي (policy research) انجام شده است بر اساس مباني نظري حكمروايي شهري و همچنين يافته هاي حاصل از بررسي روندهاي جاري در نظام اداره امور شهري، راهبردها و سياستهايي به منظور گذار از حكومت شهري به حكمروايي شهري ارايه شده است.