مقالات كشاورزي، محور رشد و توسعه

نظام مديريتي روستايي ايران، طي ساليان طولاني به لحاظ ساختارهاي اجتماعي، تحولات و دگرگونيهاي مختلفي که با آن روبرو بوده و متاسفانه خلاء مديريت کارامد و اصولي در روستاها در تمامي ادوار به ويژه تا سال 1340 و در دهه هاي اخير، مشکلات زيادي را براي روستائيان ايجاد نموده است. اگر چه بعد از پيروزي شکوهمند انقلاب اسلامي، تشکيلاتي تحت عناوين شوراي اسلامي، خانه دهيار، دفتر عمران روستايي و غيره در روستاها شکل گرفتند، ولي به دليل نداشتن زمينه هاي لازم و مشکلات اجرايي و توفيق چنداني در اين عرصه حاصل نگرديد. در شرايط فعلي، توجه به اين نکته ضروري به نظر مي رسد که ابزارهاي متنوعي در فرايند مديريت و توسعه پايدار جوامع بشري و از جمله در روستاها، نقش ايفا مي کنند که به برخي از آنها در حد و اندازها واقعي شان توجه نشده است. بررسيها نشان مي دهد، از طرفي مشارکت روستائيان و تغيير تدريجي فرهنگ مشارکتي آنها با برنامه هاي ترويجي اجرا شده و از طرفي ديگر بهره مندي از دانشي تحت عنوان دانش بومي در کنار دانش رسمي، يکي از بهترين روشهاي توسعه و مديريت بهينه روستاها مي باشد. در اين مطالعه سعي بر آن داريم با نگاهي کلي بر مفاهيم مرتبط با مشارکت و توسعه پايدار، به بررسي نقش اين دو عامل مهم در مديريت و توسعه پايدار روستا بپردازيم.