مقالات كشاورزي، محور رشد و توسعه

کشور ايران با محدوديت هاي عمده زيست محيطي در ارتباط با توسعه فعاليت هاي عمده بشري روبرو است به گونه اي که کارشناسان اکولوژي طبيعي ايران، ميزان تخريب سطح جنگل ها و مراتع کشور را 360 متر مربع بر ثانيه بر آورد مي کنند. ميزان فرسايش سالانه خاک بيش از 2 ميليارد تن و ميانگين آن 33 تن خاک در هکتار است. سالانه يک ميليون هکتار به وسعت بيابان هاي ايران افزوده مي شود. از ديگر سو وقوع اين رخدادها در کشوري است که 52 درصد از مساحت آن کمتر از 200 ميليمتر در سال بارندگي دارد و 70 درصد وسعت آن فاقد رودخانه دايمي است. در اين ميان توسعه روستاها به علاوه زيربناهاي مورد نياز بشري که شامل راههاي ارتباطي، منابع تامين آب، گاز و انرژي است، به عنوان اصلي ترين فاکتورها در فرآيند تخريب محيط زيست قلمداد مي شوند.
در اين مقاله ابتدا اثرات مخرب ناشي از توسعه روستايي و زيربناهاي مورد نياز آن در استان فارس مانند تخريب اراضي کشاورزي استان، فرسايش شديد خاک، بيابانزايي، کاهش منابع آب به علت حفر چاههاي عميق و تخريب مراتع و جنگل ها و تاثير هر کدام بر مولفه هاي اصلي محيط زيست يعني آب، خاک و هوا آورده شده، سپس به بحث و بررسي اين روابط پرداخته و در نهايت با استفاده از آمار و اطلاعات موجود، ميزان تخريب محيط زيست ناشي از اين عوامل برآورد و راه حلهايي براي کاهش اين اثرات مخرب ارائه گرديده است.