مقالات كشاورزي، محور رشد و توسعه

منابع طبيعي به عنوان يکي از ذخاير و ثروت هاي هر ملتي، داراي ارزشي فوق العاده است. بهره برداري غيره اصولي از جنگل ها، چراي مفرط و بي رويه دام در مراتع، کشت و کار غير علمي در اراضي شيب دار و عواملي از اين دست، باعث افزايش شدت ميزان فرسايش خاک گرديده است. فرسايش خاک، زمينه را براي افزايش روانآب و گسترش تعداد سيلاب ها فراهم مي سازد که نتيجه اين کار، فشاري مضاعف به خاک و تشديد فرسايش بيش از پيش است. با اين اوصاف بهره برداران مجبور مي شوند به منظور رفع نيازهاي خود، ميزان بهره برداري را از منابع آب و خاک افزايش دهند. براي کنترل فرسايش و حفظ منابع آب، احياي حوزه هاي آبخيز و توسعه پايدار بايد بهره برداري ها به شيوه علمي انجام شوند و فعاليت هاي آبخيزداري گسترش يابند. بهترين شيوه و منطقي ترين راه کار براي حفظ آب و خاک (آبخيزداري)، مشارکت همه جانبه مردم در حفظ منابع طبيعي و بويژه آبخيزداري است. به دليل اين که بيشترين بهره برداري از آب و خاک توسط کشاورزان و دامداران انجام مي شود و اين اقشار به طور عمده در روستاها ساکن هستند، لازم است ضمن ترويج اصول علمي بهره برداري از آب و خاک (آبخيزداري)، با مشارکت مردم در فعاليت هاي آبخيزداري، عمراني، اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و توسعه اي مقدمات رشد و توسعه ملي فراهم گردد. اين مقاله که به روش جستجوي کتابخانه اي و اينترنتي نوشته شده است، سعي در معرفي آبخيزداري و دلايل و ضرورت مشارکت هاي مردمي در اجراي اين طرح ها دارد.