مقالات كشاورزي، محور رشد و توسعه

محدوده به کارگيري توابع توليد، بسيار گسترده بوده و ماهيت تابع توليد از نقطه نظر برنامه ريزي و توسعه اقتصادي، مهم و جزء لاينفک برنامه ريزي اقتصادي است. با تخمين تابع توليد کشاورزي و اطلاعات حاصل از آن مي توان توان توليدي بخش کشاورزي را مشخص نموده و آن را با عملکرد واقعي بخش، مورد مقايسه قرار داد. اين قياس، امکان ريشه يابي و شناسايي مشکلات کلان موجود در اين بخش را فراهم نموده و درک جامعي از عوامل اصلي شکل دهنده آن فراهم مي سازد. برآورد تابع توليد، همچنين اين امکان را فراهم مي آورد که نقش و اهميت هر يک از نهاده هاي توليد، به تفکيک، مشخص شود. بدين ترتيب هر گونه تصميم گيري و سياستگذاري در ارتباط با ميزان به کارگيري نهاده ها، جانشيني بين آن ها، محاسبه بهره وري جزيي و کل نهاده هاي توليد، قيمت گذاري نهاده ها و به طورکلي برنامه ريزي توليد و تدوين استراتژي هاي توسعه، امکان پذير خواهد بود. بنابراين، بسياري از مشکلات و مسائل گريبان گير بخش کشاورزي با اطلاعاتي که از برآورد تابع نوليد به دست مي آيد، قابل حل خواهد بود. در مطالعه حاضر، در ابتدا به منظور سازگار نمودن آمارهاي مورد استفاده با تعريف تابع توليد و اجتناب از مواجهه با اريب ضرايب، اقدام به برآورد توليد بالقوه (به جاي استفاده از توليد بالفعل) گرديده، سپس با به کارگيري فرم تبعي کاب- داگلاس، و با مدنظر قرار دادن مسائل مربوط به داده هاي سري زماني، به تخمين تابع توليد بخش کشاورزي ايران طي دوره 1346-1383 پرداخته شده است. مهم ترين نتايج حاصل از برآورد الگو حاکي از اثر مثبت و معني دار نهاده هاي نيروي کار، سرمايه و فرآورده هاي نفتي بر توليد بخش کشاورزي بوده به طوري که ضرايب برآورد شده براي عوامل توليد يادشده، به ترتيب برابر 3.34، 0.17 و 0.46 بوده است.