مقالات كاربرد فناوري هاي نوين در كشاورزي

فلزات سنگين و متالوئيدهاي سميِ آلي از قبيل كادميوم، سرب، جيوه، آرسنيك، سلنيوم، تري كلرواتيلن، پنتاكلروفنول و تري نيتروتولوئن به طور دايم به درون محيط آزاد مي شوند و بيوسفر روز به روز بيشتر به اين تركيبات آلوده مي گردد. امروزه نياز به روش هاي كم هزينه، موثر و پايدار براي حذف و سميت زدايي آنها از محيط ضروري به نظر مي رسد. راهكارهايي از قبيل گياه پالايي (استفاده از گياهان به منظور حذف عناصر آلاينده از محيط) به خاطر كم هزينه بودن، موثر بودن و اينكه گياه در محيط درونجا (in situ) رشد و انرژي مورد نياز خود را از خورشيد تامين مي كند نسبت به ساير روش ها ارزان تر و از لحاظ زيست محيطي سالم تر است. در اكوسيستم هاي آلوده به فلزات سمي، برخي گياهان قادرند فلزات و متالوئيدها را جذب و در قسمت هاي قابل برداشت خود انباشته، سميت زدايي و يا به فرم گازي و غير سمي به درون محيط آزاد كنند. اكثر گياهاني كه به طور طبيعي قادر به جذب فلزات مي باشند داراي زيست توده (بيوماس) كم، سرعت رشد پايين و نسبت به اكثر شرايط محيطي ناسازگار هستند. در چند سال اخير از مهندسي ژنتيك براي اصلاح اين گياهان به منظور افزايش ظرفيت جذب فلزات، انتقال و همچنين توليد زيست توده بالاتر به طور وسيعي استفاده شده است. اگر چه گياهان يه طور ذاتي توانايي سميت زدايي برخي از اين آلاينده هاي سمي را دارا هستند، در مقايسه با ريزسازواره ها (ميکروارگانيسم ها) فاقد مسيرهاي كاتابوليكي لازم براي تجزيه كامل و يا معدني كردن اين تركيبات مي باشند. بنابراين، انتقال ژن هاي دخيل در تجزيه عناصر آلاينده از ريزسازواره ها و يا ساير يوكاريوت ها به گياهان، قابليت آنها را در زدودن اين تركيبات خطرناك از محيط افزايش خواهد داد.