مقالات راهکارهاي توسعه از ديدگاه جغرافيا

توريسم رخدادي است كهن كه از ديرباز در جوامع انساني وجود داشته و به تدريج در طي مراحل تاريخي مختلف، به موضع فني، اقتصادي و اجتماعي كنوني خود رسيده است. طي دهه هاي گذشته نه تنها صنعت گردشگري رشد سريعي را تجربه نموده، بلكه مناطق گردشگري جهان نيز تغييرات بسياري را متحمل شده و به طور قابل ملاحظه اي متنوع گشته اند. در اين ميان گردشگري فرهنگي که در جستجوي ميراث فرهنگي و طبيعي ملتها به يک يک گزينه پايدار در بخش صنعت گردشگري تبديل شده، داراي چارچوب مستقل و روشهاي عملي خاص خود است. شايد بتوان اين اين نوع گردشگري را به عنوان الگويي که به کشف و تطابق تمام فعاليتهاي فرهنگي منتهي مي شود تعريف کرد. در حال حاضر يونسکو از اين مساله نگران است که گردشگران از ميراث فرهنگي و طبيعي کشورهاي ميزبان بهره برداري مي کنند و اين موضوع طبيعتا بر زندگي اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي جامعه ميزبان اثر مي گذارد. اين سازمان تصريح کرده است که بايد يک بعد فرهنگي به فعاليتهاي اجتماعي و اقتصادي افزوده شود. توريسم فرهنگي با اهداف ماهوي آن يعني حفاظت از ميراث فرهنگي، التزام به توسعه جوامع محلي و احترام به ويژگيهاي فرهنگي جوامع ميزبان از جمله گزينه هاي برنامه ريزي است كه داراي بيشترين سازگاري با مفهوم توسعه پايدار است و حتي مي توان گفت كه بيشترين سازگاري را با نظامهاي سياسي دارا است.
اين مقاله سعي در شناخت راهکارهاي صنعت توريسم در ايجاد توسعه پايدار در کشورهاي در حال توسعه را دارد و بر آن است تا با ارايه راهکارهايي به بررسي توانهاي فرهنگي و طبيعي بالقوه موجود در اين کشورها بخصوص کشور ايران بپردازد.