پاسخ به:مقالات روانشناسی
جمعه 22 اردیبهشت 1391 10:38 AM
| 1 : مطالعات روان شناختي تابستان 1386; 3(2):7-28. |
| |
| بررسي اثربخشي خانواده درماني ساختاري در بهبود اختلال اضطراب جدايي |
| |
| موسوي رقيه,مرادي عليرضا,مهدوي هرسيني سيداسماعيل |
| |
| |
|
هدف پژوهش حاضر، مطالعه اثربخشي رويكرد خانواده درماني ساختاري در بهبود اختلال اضطراب جدايي كودكان از طريق ايجاد تغيير در ساختار خانواده، كاهش تعارضات در روابط والدين و ارتقا عملكرد خانواده هاي داراي كودكان مبتلا به اختلال اضطراب جدايي مي باشد.
روش پژوهش، شبه تجربي بوده و با اجراي پيش آزمون و پس آزمون و ارايه مداخله و اندازه گيري مكرر انجام گرفت. 40 خانواده حداقل داراي يك فرزند، داراي اختلال اضطراب جدايي كه به طور تصادفي در چهار گروه مساوي شامل دو گروه آزمايشي (خانواده هاي كم سواد و خانواده هاي باسواد) و دو گروه كنترل (خانواده هاي كم سواد و خانواده هاي باسواد) جايگزين شده و در اين مطالعه شركت كردند. اعضاي خانواده هاي دو گروه آزمايشي، به مدت 9 جلسه در معرض مداخله درماني با طرح درماني يكسان (كه بر اساس رويكرد خانواده درماني ساختاري از پيش طراحي شده بود) قرار گرفتند. همچنين خانواده ها شش هفته پس از آخرين جلسه درمان در يك جلسه پيگيري نيز شركت كردند. ابزار پژوهش مصاحبه تشخيصي بر اساس معيارهاي (2000) DSMIV-TR و مقياس اضطراب كودكان اسپنس (موسوي و ديگران، 2006) بود. در طول مدت مطالعه،گروه كنترل، هيچ گونه درماني دريافت نكرد.
نتايج حاصل از تحليل عاملي و تكرار سنجش با استفاده از روش تعقيبي توكي نشان داد كه اثربخشي خانواده درماني ساختاري در بهبود اختلال اضطراب جدايي و اضطراب كلي كودكان در سطح (p<0.001) معنادار بود و اين در حالي بود كه علي رغم پيش بيني در ميزان اثربخشي برنامه مداخله اي در ميان خانواده هاي با سواد و كم سواد تفاوتي مشاهده نشد.
|
| |
| كليد واژه: اختلال اضطراب جدايي، خانواده درماني ساختاري |
| |
 |
|
نسخه قابل چاپ
|
