مقالات روانشناسی

مقدمه: پايبندي به آموزه هاي ديني و داشتن تقيدات مذهبي سد محکمي در برابر آسيب هاي اجتماعي، انحرافات اخلاقي و تاثيرات تهاجم فرهنگي است. تقيدات مذهبي هم بطور مستقيم رفتارهاي فردي را کنترل مي کند و هم بطور غير مستقيم از طريق افزايش عزت نفس، بهبود روابط بين اعضاي خانواده و افزايش نظارت والدين، موجب کاهش رفتارهاي نابهنجار مي شود. بر اين اساس مطالعه حاضر انجام شده است تا نقش اعتقادات ديني را در کاهش آسيب پذيري فرهنگي خانواده مورد مطالعه قرار دهد.
روش: در اين پژوهش تعداد 882 نفر از مردان و زنان متاهل شهر تهران با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و مورد بررسي قرار گرفتند. روش پژوهش توصيفي - همبستگي بود و اطلاعات مورد نياز از طريق مقياس رضايت زناشويي انريچ و پرسشنامه محقق ساخته در زمينه شکاف بين نسلها، انحرافات اخلاقي، استفاده از فيلم و برنامه هاي مبتذل، سيستم نظارت و کنترل خانواده، سازگاري زناشويي، هويت يابي، گرايش به غرب و ضعف هويت ملي جمع آوري شد. داده هاي بدست آمده با استفاده از روشهاي آماري همبستگي و مقايسه گروه ها با بهره گيري از آزمون تحليل واريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
نتايج: نتايج پژوهش نشان داد که اعتقاد و نگرش ديني با آسيب پذيري فرهنگي به ميزان 23/0 (با p?0.01)، داشتن تقيدات مذهبي با آسيب پذيري فرهنگي به ميزان  0.23 (با p?0.01) رابطه همبستگي معکوس داشتند. همچنين تقيدات مذهبي با ميزان نظارت و کنترل والدين بر روي فرزندانشان به ميزان 0.44 و با ميزان خودپنداري 0.35 رابطه همبستگي مثبت داشت.
نتيجه گيري: افزايش تقيدات مذهبي مي تواند به عنوان مانعي در برابر آسيب پذيري فرهنگي عمل کند و يا کاهش تقيدات ديني افزايش آسيب پذيري فرهنگي را پيش بيني نمايد. بنابراين و بر اساس يافته هاي مذکور، روش تقويت تقيدات مذهبي و افزايش نگرش ديني به عنوان يکي از روشهاي مناسب براي پيشگيري و کاهش آسيب پذيري فرهنگي در بين جامعه مورد مطالعه پيشنهاد مي شود.