مقالات روانشناسی

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف مقايسه دو روش روان درمانگري رفتاري- شناختي با دارودرمانگري در درمان سندرم روده تحريك پذير (IBS) و ارتقاي سطح سلامت رواني افراد مبتلا به اين اختلال اجرا گرديد.
روش: در يك طرح شبه تجربي، 50 نفر از افراد مبتلا به IBS از بين بيماران مراجعه كننده به كلينيك تخصصي گوارش با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و پس از ارزيابي اوليه با استفاده از مقياس ROM-II و ميزان سطح سلامت رواني با استفاده از پرسشنامه SCL-90-R، بصورت تصادفي در دو گروه (دارو درمانگري به عنوان گروه كنترل و روان درمانگري رفتاري- شناختي به همرا ه دارو درمانگري به عنوان گروه آزمايشي) جايگزين شدند. آزمودني هاي گروه آزمايشي طي 8 جلسه تحت روان درمانگري رفتاري- شناختي قرار گرفتند. سپس آزمودني هاي هر دو گروه مجددا با مقياس ROM-II و پرسشنامه SCL-90-R مورد ارزيابي قرار گرفتند. داده هاي بدست آمده با استفاده از آزمون t براي گروههاي مستقل مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
يافته ها: نتايج بدست آمده نشان داد كه روش روان درمانگري رفتاري- شناختي به همراه دارو درمانگري، بيش از دارو درمانگري به تنهايي، در بهبود علايم IBS موثر است و سطح سلامت رواني در گروه آزمايش بطور معناداري بيشتر از گروه كنترل بود.
نتيجه گيري: با توجه به نقش روان درمانگري رفتاري- شناختي به همراه دارو درمانگري در درمان بيماران مبتلا به IBS پيشنهاد مي شود درمان اين بيماران به صورت تيمي مركب از متخصصان گوارش و متخصصان روانپزشكي و روانشناسي صورت گيرد.

 نسخه قابل چاپ