مقالات روانشناسی

مقدمه: تاخير در كمك جويي مهمترين عامل كاهش احتمال بقا و بهبودي در بيماران با علايم سرطان پستان بشمار مي رود. مدلهاي نظري متعددي، سبب شناسي تاخير در كمك جويي در بيماران با نشانه هاي سرطان پستان را مورد بررسي قرار دادند. يكي از مدلهاي بويژه جالب كه چهارچوب مناسبي براي بررسي سيستماتيك تاخير پيش از بيمارستان (تاخير بيمار) و تصميم هاي مربوط به جستجوي درمان فراهم آورده است، مدل خودگرداني است. اين پژوهش با هدف تعيين رابطه بين ادراك بيماري و تاخير در كمك جويي در فاز تاخير پيش از بيمارستان در زنان با علايم سرطان پستان در پرتو مدل خودگرداني انجام شده است.
روش: مطالعه حاضر در قالب يك طرح پيمايشي و بصورت مقطعي انجام شد. داده ها از 50 زن با علايم سرطان پستان كه جهت مداوا به مركز پرتو درماني شهيد رمضان زاده يزد مراجعه كرده بودند جمع آوري شد. اين زنان با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب گرديدند. ابزار گردآوري داده ها، پرسشنامه استاندارد شده ادراك بيماري (IPQ) و پرسشنامه محقق ساخته سنجش ميزان تاخير در كمك جويي بود. داده ها با استفاده از روش همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه سلسله مراتبي مورد تحليل قرار گرفتند.
يافته ها: همبستگي مستقيم بين مولفه تظاهرات هيجاني از سازه ادراك بيماري و تاخير در ارزيابي (فاز اول تاخير) (0.05>P) و همبستگي معكوس بين مولفه هاي برآيند بيماري و انسجام بيماري و تاخير در ارزيابي (فاز اول تاخير) (0.05>P) وجود داشت. تحليل رگرسيون چندگانه سلسله مراتبي نشان داد كه مولفه هاي ادراك بيماري، 26.9 درصد از واريانس تاخير در كمك جويي در فاز تاخير ارزيابي را تبيين نمودند.
نتيجه گيري: ادراكات زنان از علايم سرطان پستان تاثير معناداري بر تاخيرآنها در كمك جويي بويژه در فاز ارزيابي علايم دارد. اين نتيجه ضمن تاييد اعتبار مدل خودگرداني در تبيين تاخير كمك جويي پيش از بيمارستان، اهميت فاز ارزيابي و تفسير علايم را در جستجوي كمك پزشكي و نيز مداخلات رفتاري و باليني نشان داده است.

 نسخه قابل چاپ