مقالات روانشناسی

مقدمه: هدف اين مطالعه مقايسه ميزان اثربخشي مداخله شناختي- رفتاري فردي و گروهي در كاهش نشانگان روان شناختي زندانيان است.
روش: تعداد 48 نفر زنداني مرد به طور تصادفي نظام دار از بين زندانيان مرد انتخاب و سپس به طور تصادفي در سه گروه با حجم مساوي قرار گرفتند. 16 نفر از اين افراد، در جلسات روان درمانگري «شناختي- رفتاري» فردي و گروهي (درمان هم زمان) و 16 نفر فقط در جلسات روان درمانگري «شناختي- رفتاري» فردي (درمان فردي) شركت داده شدند. 16 نفر ديگر نيز در فهرست انتظار قرار گرفتند (گروه كنترل). جهت بررسي وضعيت روان شنـاختي آزمودني ها قبل و بعد از اعمال مداخله از GHQ و SCL-90-R و مصاحبه تشخيصي توسط روان پزشك بر اساس ملاك هاي DSM-IV-TR استفاده شد. داده ها نيز با استفاده از آزمون تحليل واريانس چند متغيري مورد تحليل قرار گرفتند.
يافته ها: بعد از مداخله، زندانيان هر دو گروه «درمان هم زمان» و «درمان فردي»، نسبت به زندانيان گروه كنترل، در شاخص هاي آزمون هاي GHQ و SCL-90-R كاهش نشان دادند (P<0.001).
نتيجه گيري: اگرچه هر دو رويكرد «درمان همزمان» و «درمان فردي» بر كاهش نشانگان روان شناختي زندانيان مرد تاثير دارد، اما ميزان اثربخشي درمان هم زمان بيش تر از درمان فردي است. نتايج پيگيري 8.5 ماه پس از خاتمه درمان حاكي از پايداري اثر مداخلات صورت گرفته روي زندانيان هر دو گروه بوده به طوري كه طي اين مدت هيچ يك از آنها به خاطر انجام مجدد جرم به زندان بازنگشتند.

 نسخه قابل چاپ