مقالات روانشناسی

مقدمه: هدف مطالعه حاضر مقايسه طرحواره هاي ناسازگار در افراد چاق مبتلا به اختلال پرخوري و فاقد اختلال پرخوري بود.
روش: اين مطالعه در دو مرحله انجام شد. در مرحله اول، به منظور شناسايي افراد چاق مبتلا به اختلال پرخوري و فاقد اختلال پرخوري، 151 نفر از افراد چاق مقياس پرخوري را كامل كردند. در مرحله دوم، آزمودني هايي كه در مرحله اول، در مقياس پرخوري نمره بيشتر از 17 كسب كرده بودند، به عنوان افراد چاق مبتلا به اختلال پرخوري انتخاب شدند (n=30). افرادي كه نمره آنها در مقياس پرخوري 6 يا كمتر از 6 بود، به عنوان افراد چاق فاقد اختلال پرخوري انتخاب شدند (n=30). اين دو گروه پرسش نامه طرحواره يانگ را كامل كردند. به منظور اجتناب از تاثير متغيرهاي مزاحم، دو گروه بر اساس سن و جنس همتا شدند.
يافته ها: افراد چاق مبتلا به اختلال پرخوري در مقايسه با افراد چاق فاقد اختلال پرخوري در طرحواره هاي رهاشدگي / بي ثباتي، محروميت هيجاني و خويشتن داري و خودانضباطي ناكافي به طور معني داري نمرات بيشتري كسب كردند.
نتيجه گيري: طرحواره هاي رهاشدگي / بي ثباتي، محروميت هيجاني و خويشتن داري و خودانضباطي ناكافي نقش مهمي در شناخت تفاوت هاي بين افراد چاق مبتلا به اختلال پرخوري و فاقد اختلال پرخوري بازي مي كنند.

 نسخه قابل چاپ