مقالات روانشناسی

پژوهش حاضر تاثير روشهاي موسيقي درمانگري فعال و غيرفعال را بر علايم منفي و مثبت بيماران روان گسيخته مطالعه کرده است. در اين مطالعه 96 بيمار روان گسيخته از دو مرکز روانپزشکي پس از انتخاب تصادفي در سه گروه شامل دو گروه آزمايش و يک گروه گواه تقسيم شده اند. گروه آزمايش يک در جلسات موسيقي درمانگري فعال شامل نواختن ساز، خواندن و حرکات موزون شرکت و گروه آزمايش دو، در جلسات موسيقي درمانگري غيرفعال شامل شنيدن صرف موسيقي شرکت کردند. گروه گواه هيچگونه موسيقي دريافت نکرد. کليه بيماران پيش از آزمايش توسط دو متخصص روانپزشک و روانشناس باليني مورد ارزيابي و همچنين در دو مرحله پيش و بعد از آزمايش از نظر ميزان علايم مرضي منفي و مثبت با استفاده از مقياس اندازه گيري علايم منفي (SANS) و اندازه گيري علايم مثبت (SAPS) اندازه گيري شدند. تحليل کوواريانس براي 9 گروه از علايم منفي و مثبت بيماران روان گسيخته به طور جداگانه براي کل نمونه، جنس، سطح تحصيلات، سطح اقتصادي – اجتماعي و سن انجام شد و اين نتايج به دست آمد:
الف – موسيقي درمانگري بر علائم منفي بيماران روان گسيخته اثر مثبت دارد. ب- اثر موسيقي درمانگري بر زنان روان گسيخته نسبت به مردان روان گسيخته بيشتر و وسيعتر است. ج – اثر موسيقي درمانگري بر بيماران کم سواد و بيماران در سطح اجتماعي – اقتصادي پايين بيشتر است. د – سن در اثر پذيري بيماران روان گسيخته از موسيقي درمانگري نقشي ندارد. ه - دو نوع موسيقي درمانگري فعال و غيرفعال تاثير متفاوتي بر بيماران روان گسيخته دارد.

 نسخه قابل چاپ