مقالات روانشناسی

در حال حاضر، يکي از دشوارترين پرسش ها و معضلات فلسفي، معناي "زندگي" است. بررسي منظرهاي متنوع فلسفي بيانگر اين واقعيت است که فصل مشترک غالب آنها، ابهام زدايي از معناي زندگي و تاکيد بر هويت متعادل و متوازن است. از منظر روانشناسي نيز با رويکردهاي متفاوتي در باب معنا و مفهوم زندگي، مواجهيم، غايت بسياري از اين رويکردها، متضمن سلامت روان و بعضا خودشکوفايي آدمي است. يکي از رويکردهاي غالب و مطرح در حوزه روان درماني، ديدگاه فرانکل است. اين ديدگاه که امروزه به نام مکتب سوم روان درماني و اصطلاحا لوگوتراپي يا "معنادرماني" موسوم است، فرانکل با تجربيات برگرفته از جنگ جهاني دوم، معتقد شد که با تحقق معنا، حيات آدمي، جلوه خاصي مي يابد و همه چيز در پرتو آن قابل پذيرش و تحمل خواهد بود. توجه او بعدها به معناي غايي حيات معطوف شد و آن را پديده اي وراي درک آدمي، تلقي کرد. او در فرازهاي ديگري به تبيين نسبت ميان معناي غايي و دين پرداخت و دين را تحقق خواست معناي غايي در زندگي ناميد. وي تجلي رابطه انسان با خدا را در راز و نياز با او يا اصطلاحا تک گويي صميمانه مشاهده و تبيين مي کند ولي در عين حال بر اين نکته پاي مي فشارد که "انسان نمي تواند از خدا سخن بگويد، اما مي تواند با خدا بگويد، مي تواند دعا کند. هدف اين مقاله، تبيين رويکرد معناي غايي و تاثير آن در حيات آدمي است. در پايان مقاله به رويکرد دين به ويژه اسلام در خصوص معنا و مفهوم زندگي خواهيم پرداخت.

 نسخه قابل چاپ