مقالات روانشناسی

ريچارد رورتي به منزله مهم ترين نوعمل گرايي که آرا وي جنبه هاي تربيتي نيز دارد شناخته شده است. در عرصه ديدگاه هاي فلسفي رورتي مفهوم عينيت و ديدگاه بازنمودگراي مرتبط با آن را مورد انتقاد قرار داده است. در عوض، او بر آن است که همبستگي اجتماعي جايگزيني براي عينيت است؛ چنانکه خصيصه احتمالي زبان، جايگزيني براي بازنمودگرايي است. رورتي با تاکيدي که بر روابط اجتماعي دارد، به خصيصه احتمالي در جامعه، اخلاق و نيز خود معتقد مي شود. طعن گرايي، به معناي ترديد در فهم متعارف، نيز مفهومي مشتق از اين ديدگاه احتمالي نگر است. در عرصه تعليم و تربيت، او دو مرحله متمايز در نظر مي گيرد که در آنها ورود به دانشگاه، مرزي اساسي است. طبق نظر وي، اصول تربيتي قبل از ورود به دانشگاه، معطوف به جامعه پذيري است در حالي که پس از ورود به دانشگاه، تاکيد بر تفرد است. به موازات اين نظر، رورتي بر آن است که نوعي تباين ميان اين دو دسته از اصول تربيتي وجود دارد. در اينجا استدلال شده است که تقابل مورد نظر رورتي ميان عينيت و همبستگي اجتماعي، امري ضروري نيست. بنابراين، همه نتايج مترتب بر اين ادعا نيز بايد مورد تجديد نظر قرار گيرند. به علاوه، ديدگاه تربيتي رورتي منجر به برچيدن مرزهاي ميان تربيت و تلقين مي شود که ديدگاهي قابل دفاع نيست. سرانجام، عليه نظر رورتي استدلال شده است که جامعه پذيري و تفرد، تداخل هايي دارند و انديشه تباين داراي ضعف هايي اساسي است.

 نسخه قابل چاپ