مقالات روانشناسی

مقدمه: هر سازماني به ويژه سازمان هاي نظامي وظيفه خود مي داند براي توسعه سلامت، رفاه و بهبود شرايط کاري و افزايش بازدهي سازماني به موضوع اوقات فراغت توجه نمايد. بر اين اساس پژوهش حاضر مي کوشد تا رابطه بين نوع گذران اوقات فراغت را با آسيب پذيري فرهنگي در بين خانواده هاي نظامي مورد بررسي قرار دهد.
روش: روش تحقيق توصيفي و همبستگي بود. تعداد 1282 نفر در قالب 481 خانواده انتخاب و در پژوهش شرکت داده شدند. شرکت کنندگان در پژوهش از هفت شهر کشور بر حسب پراکندگي جغرافيايي و به روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شدند. ابزار جمع آوري اطلاعات عبارت بود از: پرسش نامه نحوه گذران اوقات فراغت که داراي 15 ماده در مقياس ليکرت بود و توسط محقق تدوين شد و پرسش نامه آسيب پذيري فرهنگي- اجتماعي که با هدف بررسي آسيب پذيري خانواده در جامعه ايران توسط محقق ساخته شده است.
نتايج: نتايج نشان داد که شوهران بيش تر اوقات فراغت خود را با فعاليت شغلي (56.7 درصد)، زنان با بودن در نزد خانواده (57.1 درصد) و فرزندان بيش تر از طريق بودن در نزد خانواده (59.5 درصد) و ديدن فيلم (36.7درصد)، صرف مي کنند. همچنين ملاحظه شد که بين شيوه هاي گذران اوقات فراغت و آسيب پذيري فرهنگي رابطه معني داري (در سطح P£0.05) وجود دارد. بر اين اساس برخي از روش ها مانند تفريح با خانواده با کاهش آسيب و برخي ديگر مانند خواب يا تفريح با دوستان با افزايش آسيب در ارتباط هستند.
بحث: بيش تر اوقات فراغت مردان با کار، فعاليت شغلي و بودن در نزد خانواده مي گذرد. آن ها در واقع فاقد برنامه سازنده براي گذران اوقات فراغت هستند و شايد همين امر باعث شده که زنان و فرزندان نيز اکثر اوقات خود را در خانه بگذرانند. مطابق يافته هاي پژوهش لازم است نحوه برنامه ريزي براي گذران اوقات فراغت را به خانواده ها آموزش داد و فرصت ها و امکانات لازم براي بهبود اوقات فراغت در اختيار آن ها قرار گيرد.

 نسخه قابل چاپ