مقالات روانشناسی

ارتباط بين فربهي و اختلالهاي تغذيه همواره توجه متخصصان را به خود معطوف کرده است. در هر دو مورد وزن، خوردن و تصوير بدني از مشخصه ‎هاي اصلي هستند و عوامل اجتماعي و فرهنگي نيز نقش اساسي را ايفا مي ‎کنند. اين دو اختلال در بسياري از الگوهاي علت ‎شناختي با يکديگر مرتبط بوده ‎اند. در گذشته، فربهي را يک اختلال رواني مي‎ دانستند که بر اساس تمايل نابهنجار به خوردن مشخص مي ‎شد. در سالهاي اخير به نقش علت ‎شناختي اختلال بحران پرخوريbinge eating disorder  در فربهي پرداخته ‎اند و بر اساس تحليل عوامل فرهنگي‎ ـ اجتماعي، آرماني سازي اجتماعي لاغري را مسوول نارضايتي از اندام خود دانسته ‎اند؛ نارضايتي ‎اي که به نو به خود کوششهاي مهار وزن را به راه مي ‎اندازد که يا بسيار موثرند (به روان بي ‎اشتهايي يا پرخوري مرضي منجر مي ‎شوند) و يا غيرسازنده (افزايش وزن و فربهي را در پي دارند). از ديدگاهي مشابه، برنامه ‎هاي پيشگيري از فربهي را از عوامل بالقوه ‎اي دانسته ‎اند که خطر گسترش اختلالهاي تغذيه را افزايش مي ‎دهد.

 نسخه قابل چاپ