مقالات روانشناسی

هدف: پژوهش حاضر به منظور تعيين و مقايسه رابطه بين مولفه هاي ابرازگري هيجاني و خود پنداره در دانشجويان دختر و پسر انجام شد.
روش: روش پژوهش حاضر از نوع همبستگي است. نمونه پژوهش شامل 214 نفر (107 دانشجوي پسر و 107 دانشجوي دختر) بود که به صورت نمونه گيري تصادفي خوشه اي انتخاب شدند. داده ها به کمک پرشسنامه هاي ابرازگري هيجاني (1990) و پرسشنامه خود پنداره بک (1990) گردآوري و با استفاده از آزمون هاي آماري همبستگي، آزمون t، تحليل رگرسيون و تبديل z فيشر تحليل شد.
يافته ها: نتايج نشان داد که بين ابراز صميميت و خود پنداره در دانشجويان پسر و دختر رابطه مثبت وجود دارد. دانشجويان پسري که ابرازگري هيجاني مثبت بيشتري داشتند از خود پنداره مثبت، و دانشجويان دختري که ابرازگري هيجاني منفي بيشتري داشتند از خود پنداره منفي برخوردار بودند. بين نمره کلي ابرازگري هيجان و خود پنداره در دانشجويان پسر رابطه مثبت وجود داشت، اما در دانشجويان دختر بين اين دو مولفه رابطه اي مشاهده نشد. همچنين، فقط همبستگي بين ابرازگري هيجاني منفي و خود پنداره در دانشجويان دختر و پسر با هم تفاوت معناداري داشت.
نتيجه گيري: مولفه هاي ابرازگري هيجاني پيش بيني کننده هاي خوبي براي خود پنداره دانشجويان هستند و کمک به دانشجويان براي شناسايي هيجان ها و ابراز صحيح آن ها مي تواند تاثير بسزايي در افزايش شناخت خود و شکل گيري خودپنداره در آن ها باشد.

 نسخه قابل چاپ