مقالات روانشناسی

پژوهش حاضر به منظور بررسي اثربخشي رويکرد روان درماني پويشي فشرده و کوتاه مدت و رويکرد ارتباطي بر ارتقا سلامت رواني و افزايش رضامندي زوجين انجام گرفته است. نمونه مورد مطالعه شامل 45 زوج مراجعه کننده به مراکز مشاوره و خدمات روانشناختي بودند که مايل به ادامه زندگي مشترک بوده، و از جامعه در دسترس به طور تصادفي انتخاب، و در سه گروه قرار گرفتند. دو گروه به عنوان آزمايش و يک گروه به عنوان کنترل، سپس اين سه گروه به دو مقياس انريچ و سلامت عمومي به صورت پيش آزمون و پس آزمون پاسخ دادند. فرضيه هاي تحقيق عبارت بودند از: زوجيني که با رويکرد روان پويشي تحت درمان قرار گرفته اند از آناني که تحت چنين درماني قرار نگرفته اند از سلامت رواني بالاتري برخوردارند. زوجيني که با رويکرد ارتباطي تحت درمان قرار گرفته اند از آناني که تحت چنين درماني قرار نگرفته اند از سلامت رواني بالاتري برخوردارند. زوجيني که با رويکرد روان پويشي کوتاه مدت تحت درمان قرار گرفته اند در مقايسه با آناني که با رويکرد ارتباطي تحت درمان قرار گرفته اند از سلامت رواني بالاتري برخوردارند. زوجيني که با رويکرد روان پويشي تحت درمان قرار گرفته اند از کساني که تحت چنين درماني قرار نگرفته اند از رضامندي زناشويي بالاتري برخوردارند. زوجيني که با رويکرد ارتباطي تحت درمان قرار گرفته اند از کساني که تحت چنين درماني قرار نگرفته اند از رضامندي زناشويي بالاتري برخوردارند. زوجيني که با رويکرد روان پويشي تحت درمان قرار گرفته اند از رضامندي زناشويي بالاتري برخوردارند. داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس يک طرفه براي معنادار بودن تفاوت بين گروه ها، و آزمون تعقيبي شفه براي تعيين تفاوت بين نوع ميانگين ها، مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان دهنده تفاوت معني دار بين هر دو روش با افزايش سلامت رواني و رضايت زناشويي (کل) بودند. هر دو رويکرد بر مولفه ها (خرده مقياس) علايم جسماني، اختلال اضطرابي و خواب، و عملکرد اجتماعي به يک اندازه موثر بودند. در خرده مقياس افسردگي فقط روان پويشي موثر بود. هر دو رويکرد بر غني سازي مولفه ها (خرده مقياس) مسايل شخصيتي، رضايت زناشويي، ارتباط، حل تعارض، مديريت مالي، رابطه جنسي، و فرزندان و فرزند پروري موثر بودند. در خرده مقياس هاي رضايت زناشويي، بر مولفه هاي تحريف آرماني و نقش هاي مساوات طلبي فقط رويکرد روان پويشي موثر بود. و بر مولفه هاي فعاليت اوقات فراغت و جهت گيري مذهبي فقط رويکرد ارتباطي موثر بودند. تفاوت دو رويکرد در ارتقا سلامت رواني و افزايش رضايت زناشويي معني دار نبود.

 نسخه قابل چاپ