مقالات روانشناسی

نگرش بيماران مزمن از عوامل مهم ميزان پايبندي آنان به رژيم هاي درماني مي باشد. به همين خاطر پژوهش حاضر با هدف تعيين رابطه بين انتظارگرايي (ارزش مندي زمان حال، آينده و طرح ريزي براي آينده) و ميزان پايبندي به رفتارهاي خودمراقبتي در بين بيماران ديابتي نوع دوم انجام شده است. پژوهش از نوع توصيفي – تحليلي است که با نمونه گيري در دسترس، ابعاد انتظارگرايي و ميزان پايبندي به رفتارهاي خودمراقبتي، در بين 214 بيمار ديابتي نوع دوم (55-30) ساله مراجعه کننده به مرکز تحقيقات غدد و متابوليسم اصفهان از ميان جامعه آماري به کمک پرسشنامه افق زماني ويلد و پرسشنامه رفتارهاي خودمراقبتي مربوط به بيماران ديابتي نوع دوم بررسي شد. داده هاي گردآوري شده به کمک ضريب همبستگي، تحليل واريانس و رگرسيون چند متغيري تحليل گرديدند. نتايج نشان داد که ارزشمندي بالاتر ادراک شده از آينده و طرح ريزي براي آينده نزد اين بيماران، پيش بيني کننده قوي تري براي ميزان پايبندي به رفتارهاي خود مراقبتي در بيماران ديابتي نوع دوم است ( r=0.67و r=0.60 و (p£0.001 و همچنين همبستگي منفي و معناداري بين ارزش ادراک شده از حال و ميزان پايبندي به رفتارهاي خودمراقبتي وجود دارد (r=-0.43 و (p£0.001 نتايج تحليل واريانس براي مقايسه زوجي گروه ها در نمرات خودمراقبتي و متغيرهاي جمعيت شناختي تعيين کرد هيچ رابطه معناداري بين سطوح تحصيلات، مدت زمان ابتلا به ديابت در هر سطحي با رفتارهاي خودمراقبتي وجود ندارد. و تنها ضريب همبستگي بين سن و رفتارهاي خودمراقبتي معنادار است. با توجه به يافته هاي پژوهش مي توان نتيجه گرفت که ميزان ارزشمندي ادراک شده از آينده و حال، مي تواند بر ميزان پايبندي بيماران ديابتي نوع دوم به رفتارهاي خودمراقبتي تاثير بگذارد.

 نسخه قابل چاپ