مقالات روانشناسی

هدف از اجراي اين پژوهش مقايسه ميزان فرسودگي شغلي پزشكان جراح عمومي و متخصص داخلي شهر اصفهان در سال 1383 بود. بدين منظور 35 نفر از پزشكان جراح عمومي و 35 نفر از متخصصان داخلي به صورت تصادفي ساده از فهرست سازمان نظام پزشكي استان اصفهان انتخاب شدند و پرسشنامه هاي جمعيت شناختي، فرسودگي شغلي مسلش و جكسون و پرسشنامه محقق ساخته خشنودي شغلي در مورد آنها اجرا شد. ضريب پايايي اين دو پرسشنامه 8/0 محاسبه و ضريب روايي همزمان بين نمرات دو پرسشنامه برابر با -0.65 محاسبه گرديد. در رابطه با فرضيه هاي پژوهش فرض شد كه بين ميانگين هاي نمرات كل فرسودگي شغلي و زيرمقياس هاي دو گروه پزشكان تفاوت وجود دارد. نتايج تحليل واريانس چندمتغيره نشان داد كه ميانگين نمرات كل فرسودگي شغلي پزشكان جراح عمومي به طور معناداري بيشتر از متخصصان داخلي بود. (P=0.001). همچنين خستگي عاطفي (P=0.001)، عملكرد فردي (P=0.005) و خشنودي شغلي (P=0.029) پزشكان جراح عمومي بيشتر از متخصصان داخلي بود. در ضمن ميانگين نمرات كل فرسودگي شغلي پزشكان زن به طور معناداري بيشتر از پزشكان مرد بود. ولي تفاوت معناداري بين ميانگين نمرات مسخ شخصيت پزشكان جراح عمومي و متخصصان داخلي مشاهده نشد (P=0.021). همچنين خستگي عاطفي (P=0.001) و خشنودي شغلي (P=0.001) پزشكان زن بيشتر از پزشكان مرد بود، ولي تفاوت معناداري بين ميانگين نمرات مسخ شخصيت و عملكرد فردي پزشكان زن و مرد وجود نداشت. در نهايت با توجه به يافته ها، پيشنهادهايي براي پژوهشگران آتي و پزشكان جراح عمومي و متخصص داخلي ارايه گرديده است.

 نسخه قابل چاپ