مقالات روانشناسی

هدف از اين پژوهش تعيين اثربخشي آموزش شيوه هاي رفتاري گروهي بر سازگاري اجتماعي كودكان و نوجوانان مصروع بود. بدين منظور از بين جامعه آماري اين پژوهش (كليه 66 كودك و نوجوان مصروعي كه براي انجام معاينه پزشكي از ابتداي تيرماه تا پايان مردادماه 1384 به مركز خدمات درماني نور در اصفهان مراجعه كرده بودند)، 13 پسر و 17 دختر (30 نفر) مبتلا به صرع براساس شباهت سني (12 تا 18)، نوع مدرسه (عادي يا استثنايي) و محل سكونت (شهري يا غيرشهري ) انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه 15 نفري آزمايش و گواه جاي گرفتند. از آنجا كه پژوهشگر به دليل محدود بودن جامعه آماري قادر به گزينش تصادفي اوليه نبود، از روش نيمه تجربي استفاده گرديد. به منظور سنجش متغيرهاي پژوهش از دو پرسشنامه جمعيت شناختي و پرسشنامه شخصيتي كاليفرنيا (زيرمقياس سازگاري اجتماعي) استفاده شد. پايايي پرسشنامه سازگاري اجتماعي برحسب آلفاي كرونباخ 797/0 محاسبه گرديد. براساس طرح تحقيق دو گروهي با پيش آزمون پس آزمون، متغير مستقل آموزش شيوه هاي رفتاري گروهي و متغير وابسته سازگاري اجتماعي (قالبهاي اجتماعي، مهارتهاي اجتماعي، علايق ضد اجتماعي، روابط خانوادگي، روابط مدرسه اي و روابط اجتماعي) در نظر گرفته شد. متغير مستقل در 5 هفته متوالي طي 9 جلسه 90 دقيقه اي و براي گروه آزمايش اجرا گرديد. نتايج حاصل از تحليل كوواريانس نشان داد كه با كنترل پيش آزمون در نمرات پس آزمون بين دو گروه گواه و آزمايش در هيچ يك از زيرمقياس ها و كل مقياس سازگاري اجتماعي تفاوت معنادار (p<0.05) نبود. ولي شواهد نشان داد كه با بررسي عامل سن، مدت بيماري، شدت علايم، تعداد حملات، ميزان تحصيلات، ميزان تحصيلات پدر و مادر و معدل تحصيلي در كل مقياس سازگاري اجتماعي ( p<0.05و 032/ (F=6و در زيرمقياس هاي قالبهاي اجتماعي (05/ P<0و 510/ (F=7و روابط مدرسه اي (05/ P<0و 872/ (F=4بين دو گروه آزمايش و گواه تفاوت معناداري وجود داشت.

 نسخه قابل چاپ