مقالات روانشناسی

اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي معنادرماني به شيوه گروهي بر افزايش اميد به زندگي و سلامت عمومي بيماران دختر نوجوان تالاسمي ماژور شهر اهواز صورت گرفت. جامعه آماري اين پژوهش کليه بيماران دختر تالاسمي ماژور 15 تا 18 سال مراجعه کننده به بيمارستان ابوذر در بهار سال 1388 بود که پيش آزمون بر روي 110 نفر از اين مراجعه کنندگان اجرا شد و از بين آنها 46 نفر از افرادي که پايين ترين نمره را در آزمون سلامت عمومي GHQ₂₈ که نمره 6 و پايين ترين نمره در آزمون اميد به زندگي ميلر که يک انحراف معيار زير ميانگين است، کسب کردند، به عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. سپس افراد نمونه به صورت تصادفي ساده به دو گروه 23 نفري به عنوان گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند. ابزار اندازه گيري اين پژوهش آزمون اميد به زندگي ميلر و سلامت عموميGHQ₂₈  بود و طرح تحقيق از نوع پيش آزمون و پس آزمون با گروه گواه و يک جلسه پيگيري بود. به گروه آزمايش طي 10 جلسه يک ساعته فنون معنادرماني آموزش داده شد. سپس پس آزمون براي هر دو گروه (آزمايش و گواه) اجرا گرديد. در مرحله بعد پس از 1 ماه آزمون پيگيري اميد به زندگي ميلر و سلامت عمومي GHQ₂₈ براي سنجش ماندگاري آموزش هاي داده شده اجرا گرديد. براي تجزيه و تحليل داده ها از روش تحليل واريانس (مانکوا) استفاده شد و نتايج تحقيق نشان داد که آموزش معنادرماني باعث افزايش اميد به زندگي و سلامت عمومي بيماران تالاسمي ماژور مي شود (P<0.0001). همچنين سنجش ماندگاري پژوهش نيز (P<0.0001) همين نتيجه را نشان داده است.

 نسخه قابل چاپ