مقالات روانشناسی

پژوهش حاضر شامل دو مطالعه است که به بررسي رابطه بين توانايي دست يابي به موارد شرح حال اختصاصي از حافظه و نشانه هاي  PTSDمي پردازد. مطالعه اول شامل يک گروه از مبتلايان به PTSD ناشي از جنگ، به عنوان گروه آزمايشي و دو گروه کنترل (Non-PTSD و سالم) بوده و مطالعه دوم، بر روي بيماران سرطاني مبتلا به PTSD و گروه کنترل سالم انجام شده است. گروه ها در متغيرهاي سن و هوش همتا شدند. آزمودني ها به دنبال تکميل مقياس تجديدنظر شده تاثير رويداد (IES-R)، سياهه افسردگي بک (BDI)، سياهه اضطراب بک (BAI)، و مقياس هوش تجديدنظر شده وکسلر بزرگسالان (WAIS-R)، به تکميل آزمون حافظه شرح حال (AMT) و مصاحبه حافظه شرح حال (AMI) پرداختند. نتايج مطالعه اول نشان داد که در گروه هاي داراي سابقه تروما کاهش اختصاصي بودن خاطرات در AMT و AMI با استرس پس از سانحه وسيع تر همراه مي باشد و در بين اين گروه ها نيز، افرادي که داراي نشانه شناسي شديدتري بودند، نواقص حافظه وسيع تري نشان دادند. يافته هاي مطالعه دوم حاکي از آن بود که بيماران سرطاني مبتلا به PTSD، در مقايسه با گروه کنترل، قادر به بازيابي جزئيات رويدادي و معنايي کمتري در مورد گذشته شخصي خود مي باشند. آنهايي که نشانه شناسي شديدتري داشتند، خاطرات اختصاصي کمتري را از حافظه بازيابي نمودند. داده هاي هر دو مطالعه بر اساس فرضيه دستيابي توافقي به مواد شرح حال اختصاصي در افراد مبتلا که منعکس کننده يک فرآيند تنظيم اثر مي باشد، بحث شده اند.

 نسخه قابل چاپ