مقالات روانشناسی

هدف مطالعه حاضر که يک بررسي باليني و متمرکز بر مسائل شناختي در بيماران رواني است، مقايسه بينش در اختلالات خلقي در ارتباط با نوع خلق (افسرده-انيک)، حالت روانپريشي (بدون نشانه هاي روانپريشي، با نشانه هاي روانپريشي همگرا با خلق؛ و با نشانه هاي روانپريشي ناهمگرا با خلق)؛ و تغيير بينش در طول دوره بيماري بوده است. هشتاد و شش بيمار داراي تشخيص روانپزشکي بستري شده در مرکز روانپزشکي مدرس شهر اصفهان که داراي دوره هاي مانيا و افسردگي عمده بودند در هنگام پذيرش و همچنين ترخيص از بيمارستان تحت مصاحبه قرار گرفته و از لحاظ سطح بينش به وسيله مقياس سنجش ناآگاهي از اختلال رواني توسط روانشناسان باليني و روانپزشکان مرکز مورد سنجش قرار گرفتند. يافته هاي پژوهش نشان داد که در هنگام پذيرش بيماران مانيک نسبت به بيماران افسرده داراي اختلال بينش شديدتري بودند. بيماران افسرده داراي نشانه هاي روانپريشي در مقايسه با افسرده هاي بدون نشانه هاي روانپريشي بينش ضعيف تري را داشتند. همچنين بيماران مانيک بدون توجه به حضور نشانه هاي روانپريشي كلا بينش ضعيف و پائيني را نشان دادند. در هنگام ترخيص از بيمارستان بعضي از نقايص بينش در بيماران داراي تشخيص مانيا مشاهده شد. مي توان با تکيه بر يافته هاي اين پژوهش نتيجه گيري کرد که فقدان بينش و نقايص خودآگاهي يک عارضه رايج در بيماران داراي تشخيص افسردگي با علايم روانپريشي و مانيا است.

 نسخه قابل چاپ