مقالات روانشناسی

افسردگي به عنوان يک اختلال متعارف در ميان نوجوانان اغلب شامل يک دوره باليني مزمن و عود کننده است. تجربه يک دوره افسردگي در کودکي يا نوجواني يک عامل خطر براي دوره هاي افسرده ساز آتي و همچنين مشکلات رواني - اجتماعي محصوب مي شود. يافته هاي پژوهشي نشان داده اند که در اوايل دهه 1990 درباره استفاده از درمان هاي خاص براي افسردگي نوجوانان شواهد تجربي حمايت کننده وجود نداشته است. بر اين اساس، علاقه فزاينده اي نسبت به رشد و آزمون درمان هاي جديد که کوتاه مدت نيز بوده اند، به چشم مي خورد. در اين ميان، روان درماني بين فردي براي نوجوانان افسرده، به مثابه يک رويکرد درماني که به سادگي در گستره اي از موقعيت ها مورد استفاده واقع مي شود. به دليل تاکيد بر شناسايي حوزه مساله ساز بين فردي، نشانگان افسرده ساز مرتبط با حوزه مساله ساز، تمرکز بر روابط فعلي و کمک به بيمار جهت تسلط بر بافت بين فردي افسردگي از اهميت ويژه اي برخوردار است. بر اين اساس، هدف پژوهش حاضر بررسي اثر بخشي روان درماني بين فردي در درمان افسردگي نوجوانان است. روش پژوهش حاضر مطالعه موردي است. در اين پژوهش، يک آزمودني 16 ساله دختر که با استفاده از مصاحبه باليني، ملاک هاي تشخيصي DSM-IV-TR، پرسشنامه افسردگي بک و پرسشنامه دشواري هاي بين فردي در نوجوانان، مبتلا به افسردگي تشخيص داده شده بود، شرکت کرد. نتايج پژوهش نشان مي دهد که در زمينه درمان افسردگي نوجوانان روان درماني بين فردي يک رويکرد درماني کارآمد قلمداد مي شود.

 نسخه قابل چاپ