مقالات روانشناسی

هدف اين پژوهش، مقايسه ميزان اثر بخشي مواجه سازي و جلوگيري از پاسخ و فلوکسيتن در بيماران وسواسي – اجباري است. آزمودني هاي پژوهش را 45 بيمار وسواسي – اجباري که به صورت جايگزيني تصادفي در سه گروه مواجه سازي و جلوگيري از پاسخ، فلوکسيتن و ليست انتظار جاي داده شده بودند، تشکيل مي دادند. آزمودنيهاي سه گروه در متغيرهاي سن، جنس سطح تحصيلات و وضعيت تاهل همتاسازي شدند. براي گردآوري اطلاعات از پرسشنامه هاي وسواسي-اجباري مادزلي، افسردگي و اضطراب بک استفاده شد نمرات به دست آمده از ارزيابيها در سه مرحله (پيش آزمون، پس آزمون و دو ماه بعد از پس آزمون) به کمک آزمونهاي آماري تحليل واريانس چند متغيره يک راهه و آزمون تعقيبي T توکي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد که در کاهش علايم وسواسي، مواجه سازي و جلوگيري از پاسخ فقط در بلند مدت اثر درماني بيشتري نسبت به فلوکسيتن دارد (P<0.05). همچنين مواجه سازي و جلوگيري از پاسخ در هر دو دوره کوتاه مدت و بلند مدت تفاوت معني داري با گروه ليست انتظار دارد (P<0.01)، اما فلوکسيتن فقط در کوتاه مدت تفاوت معني داري با گروه ليست انتظار دارد (p<0.05). در کاهش علايم افسردگي بيماران وسواسي- اجباري هم فلوکسيتن اثر درماني بيشتري نسبت به مواجه سازي و جلوگيري از پاسخ در کوتاه مدت (P<0.01) و بلند مدت 0.05 دارد. همچنين اين تفاوت بين فلوکسيتن و گروه ليست انتظار در کوتاه مدت و بلند مدت معني دار است (P<0.01). در کاهش علايم اضطراب بيماران وسواسي- اجباري هم بين هيچ کدام از گروهها تفاوت معني داري وجود ندارد.

 نسخه قابل چاپ