مقالات روانشناسی

آموزش عالي با پيشينه اي به قدمت بيش از هشت سده، به عنوان نهادي کليدي مورد توجه خاص ملتهاست. دستيابي به فن آوري جديد و دانش پيشرفته که مي تواند نقش موثري در تحقق و شتاب حرکت اجتماعي و اقتصادي ملل ايفا کند، صرفا با تقويت آموزش عالي و برنامه ريزي ارتقاي کمي و کيفي آن ميسر است. در تحليل چگونگي کار دانشگاهها و موسسات آموزش عالي بايد به خصوصيات منحصر به فرد آن نيز در ابعاد ساختار سازماني، پويايي سيستم و ابعاد نمادي (سمبوليک) توجه نمود.
آموزش عالي، معرف نوع مهمي از سرمايه گذاري در منابع انساني است که با فراهم آوردن و ارتقا بخشيدن دانش، مهارتها و نگرشهاي مورد نياز کارکنان ارشد فني، حرفه اي و مديريتي به توسعه اقتصادي کمک مي کند. آموزش عالي نه تنها موجب ترويج دانش مي شود، بلکه با پيشرفتهاي تحقيقاتي، تکنولوژيک و علمي، دانش جديد نيز به وجود مي آورد. بدين ترتيب دانشگاهها و ساير موسسات آموزش عالي سهمي مضاعف در اقتصاد دارند. اقتصاددانان از دير باز به اهميت آموزش به عنوان نوعي از سرمايه گذاري پي برده بودند و از اوايل دهه 1960 اقتصاد آموزش به عنوان رشته مشخصي مطرح گرديد که سهم آموزش را در رشد اقتصادي تجزيه و تحليل مي کند و برنامه ريزان را به ابزار و فنوني مجهز مي نمايد که به امر برنامه ريزي سرمايه گذاري آموزش کمک مي کند